Τρεις κύκλους έκανα με το αυτοκίνητο. Κυκλικός κόμβος στον Άγιο Αχίλλειο, γέφυρα του Πηνειού, Γρηγορίου Λαμπράκη, αναστροφή - παράνομη - πριν και μετά την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους. Και ξανά. Και ξανά. Δεν μπορούσα να το βρω με τίποτα. Τελικά πάρκαρα κάπου απέναντι από το Αλκαζάρ και κινήθηκα με τα πόδια. Με όλα αυτά άργησα στο ραντεβού. Η Πέπη και ο Αλέκος με περίμεναν ήρεμοι. Άλλωστε συνηθισμένοι είναι τα απογεύματά τους να είναι ήρεμα, χαλαρά. Και να είναι οι δυο τους. "Μα πως είναι δυνατόν να μην μπορώ να το βρω;" έπρεπε να απολογηθώ για την καθυστέρηση αλλά όντως απορούσα. Πως γίνεται να μην βρίσκω το εστιατόριο Κλάρας ενώ έχω πάει τόσες φορές; Και γω, και οι περισσότεροι Λαρισαίοι. "Γιατί είναι μέρα" μου είπε ο Αλέκος και ότι δεν είμαι μόνο εγώ, πολλοί δυσκολεύονται, "ερχόσαστε όλοι μεταμεσονύκτια και το βλέπετε φωτισμένο". Αλήθεια είναι. Μέρα δεν έχω ξαναπάει ποτέ. Άντε, το πολύ πολύ ξημερώματα αλλά το φως που υποβόσκει...