Του Αντώνη Ψάλτη Στους αρχαίους Έλληνες δεν υπήρχε το τίποτα, δεν υπήρχε το μηδέν. Διατυπώθηκε η ερώτηση για το κενό και όταν έφτανε στη συζήτηση η έννοια του μη όντος τα πράγματα λάμβαναν δύσκολη τροχιά. Πώς είναι δυνατόν να φανταστούμε, να ονοματίσουμε - να ορίσουμε, και να δεχτούμε ότι υπάρχει το μη ον; Είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι που είναι μη ον; Δύο βασικά και αντίθετα ρεύματα σκέψης γεννήθηκαν στους προσωκρατικούς και φρονώ οδηγούνε τη σκέψη μας ακόμη. Το παρμενίδειο εν και το ηρακλείτειο γίγνεσθαι. Στο παρμενείδιο εν όλα είναι ένα ον, στο ηρακλείτειο γίγνεσθαι το ον διαχέεται στην αέναη μετάλλαξη των πραγμάτων μέσω του γίγνεσθαι, σχεδόν, δηλαδή, το ον παύει να υπάρχει. Την κορύφωση όμως του περί όντος ερωτήματος θα την βρούμε στην περίφημη ερώτηση του Αριστοτέλη: "τό τί ήν είναι". Που θα μπορούσαμε να το ερμηνεύσουμε ως εξής: τι σημαίνει κάτι να είναι, τι είναι κάτι να είναι, από τι συνίσταται το είναι του όντος; Κι από τούδε...