Μάλλον, δεν είμαστε η γενιά που φοράει τα συναισθήματα της στο πρόσωπο (;) - αλλά σίγουρα είμαστε εκείνη που γράφει όσα νιώθει με κόκκινο χρώμα σε λευκά μπλουζάκια. Είναι αυτό μία καινούρια μορφή επικοινωνίας; Δεν λέμε όσα νιώθουμε αλλά τα διαφημίζουμε στο πίσω μέρος της μπλούζας μας; Είμαστε λυρικά γενναίοι ή σιωπηλά φοβισμένοι; Ένα Σάββατο περπατούσα στη μέση της Καλλιδρομίου και περιτριγυριζόμουν από κόσμο και πορτοκαλί ομπρέλες (τα Σάββατα στα Εξάρχεια έχει λαϊκή). Σε μία επιλογή τελείως αντίθετη με μένα, δεν φορούσα ακουστικά και δεν άκουγα μουσική. Κάπως ένιωθα πολύ εντάξει με τον εαυτό μου εκείνη τη μέρα, που δεν χρειαζόμουν την ασφάλεια της μουσικής που μπλοκάρει όλη τη βουή, κάπως μικραίνει τους φόβους και ρομαντικοποιεί τα πάντα (εντάξει, ίσως έπαιζε το BLOUZAKI ενώ είχα τα headphones γύρω από το λαιμό). Περπατούσα ανάμεσα στον κόσμο και καθώς κοιτούσα τους πάγκους για να βρω όσα ήθελα (έψαχνα απεγνωσμένα φράουλες)...