Την 27η Μαρτίου 2021, ο Budimir "Buda" Sobat γύρισε το πρόσωπο προς τον πυθμένα μιας πισίνας στο Σίσακ της Κροατίας, άδειασε το μυαλό του και άφησε το σώμα του να επιπλεύσει σαν άγαλμα. Είχε προηγηθεί μισή ώρα προ-οξυγόνωσης με καθαρό οξυγόνο· το ρολόι άρχισε να μετρά, οι αισθήσεις βούτηξαν σε μια βουβή, κοχλάζουσα σιγή. Κάπου στο τέταρτο, συνέβη το αδιανόητο: αποκοιμήθηκε. Ένα μικροσκοπικό φυσαλάκι ξέφυγε από τα χείλη του, ακούμπησε το μάτι του και τον τίναξε ξανά στην επιφάνεια της συνείδησης. "Αυτό δεν είναι καλό", σκέφτηκε. Με καθαρό οξυγόνο στο αίμα, ο κίνδυνος λιποθυμίας και υποξίας δεν είναι αστείο. Η καρδιά ανέβηκε, ο πανικός παραμόνευσε· κι όμως, ο Buda ψιθύρισε μέσα του το "μάντρα" που δούλευε έξι χρόνια να τελειοποιήσει: "Μην πανικοβάλλεσαι. Είσαι οκ". Το δάχτυλο του προπονητή ακούμπησε την πλάτη του: 17 λεπτά. Κι ύστερα ήρθαν οι σπασμοί. Ο Buda όμως έκλεισε τα μάτια και μπήκε στο δωμάτιο του πόνου - εκεί όπου είχε μάθει να...