Έχεις ποτέ σιωπήσει ενώ κάτι δεν σου φαινόταν σωστό, μόνο και μόνο για να μην παρεξηγηθείς και ταράξεις τα νερά; Ίσως ήταν τότε που ένας συνάδελφος έκανε ένα σχόλιο που ξεπέρασε τα όρια. Ίσως τότε που ένας φίλος σου έδωσε μια συμβουλή με την οποία δεν συμφωνούσες. Ίσως όταν ο διευθυντής στη δουλειά, σου ζήτησε κάτι που πήγαινε αντίθετα με την κρίση σου... Το άγχος το ένιωσες πρώτα στο σώμα σου-τον κόμπο στο στομάχι, την αναταραχή στο στήθος, την ξαφνική ζέστη στο λαιμό. Κάτι μέσα σου, σου είπε "όχι", αλλά χαμογέλασες και παρέμεινες σιωπηλός/ή. Αυτού του είδους το άγχος μας κάνει να λέμε "ναι", όταν στην πραγματικότητα θέλουμε να αρνηθούμε. Γι' αυτό γελάμε με σχόλια που μας πληγώνουν, συμφωνούμε σε καθήκοντα που διαφορετικά θα αποφεύγαμε και αφήνουμε την αμηχανία να κυριαρχεί σιωπηλά. Νομίζουμε ότι είμαστε ευγενικοί. Νομίζουμε ότι είμαστε καλοί. Αλλά μερικές φορές, το να είσαι καλός/ή έρχεται σε αντίθεση με το να κάνεις αυτό που είναι...