Η μητέρα μου μού έδωσε την πρώτη της συμβουλή για το πώς να διαχειριστώ τη μητρότητα ενώ γεννούσα. Οι λέξεις που μου είπε είναι αυτές που μου δίνουν κουράγιο σε όλες τις δυσκολίες που συνάντησα στη ζωή μου ως μαμά. Πριν δώδεκα χρόνια γέννησα και θυμάμαι τη μέρα κάπως θολά. Θυμάμαι την μαία που έκανε κάτι άβολες κινήσεις για να δει αν είμαι έτοιμη να γεννήσω, πριν φωνάξει κάποιον πιο έμπειρο για να ελέγξει. Δεν θυμάμαι τι ώρα μπήκε η μαμά μου στην αίθουσα τοκετού αλλά θυμάμαι πόσο ανακούφιση ένιωσα. Ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά. Θα ήξερε τι να κάνει. Οι νοσοκόμες μπαινόβγαιναν, εγώ έκανα αναπνοές και όσο περνούσε η ώρα με έπιανε απελπισία. Ο πόνος γινόταν όλο και πιο έντος. Είχαν περάσει 20 ώρες. Ήμουν εξαντλημένη, αλλά δεν ένιωθα εξαντλημένη. Ήθελα απλά να σταματήσει. Τους παρακάλεσα να μου κάνουν επισκληρίδιο, αλλά μου είπαν ότι είχα δώσει εντολή να μην το κάνουν. Και ήταν έτσι κι αλλιώς αργά. Τότε είπα "δεν μπορώ να το κάνω". Κι η...