Ο γιος μου δεν ήθελε να κάνει καμιά δραστηριότητα ποτέ. Δεν είναι ότι δεν τον ενδιέφερε τίποτα, απλά δεν ήθελε να "αναμετρηθεί" με τις δυνάμεις του και με άλλα παιδιά. Δεν ήθελε να νιώσει ότι δεν μπορεί να το κάνει ή ότι δεν είναι καλό. Κι όταν πίεσα λίγο τις καταστάσεις για να ξεκινήσει μπάσκετ που το λάτρευε, συνειδητοποίησα ότι κάποιες δραστηριότητες δεν είναι χρήσιμες στα παιδιά μόνο για να ανακαλύψουν τα ενδιαφέροντά τους και τις κλίσεις τους αλλά για να βιώσουν εμπειρίες και να μάθουν πράγματα για τον εαυτό τους. Ένα από αυτά και τα πιο σημαντικά είναι να μάθουν να χάνουν, δηλαδή να μάθουν να διαχειρίζονται μια ήττα. Ο γιος μου δεν απολάμβανε τη δραστηριότητα, δυσκολεύτηκε να κρατήσει τη ρουτίνα, να βγει στο παρκέ, να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι καλός όσο οι άλλοι. Αλλά έμαθε ότι δεν χρειάζεται να είναι "μπασκετμπολίστας" για να απολαμβάνει το παιχνίδι. Δεν χρειάζεται να είναι τέλειος κάθε φορά που τον κοιτούν οι άλλοι να...