Φανταστείτε να ξέραμε πόση μνήμη μας απομένει στον εγκέφαλο. Να υπήρχε μια μπάρα προόδου στην άκρη του ματιού μας ή να μπορούσαμε να οραματιστούμε το ποσοστό κατά βούληση. Σε κάθε περίπτωση, κάθε φορά που βιώνουμε κάτι καινούργιο, χρησιμοποιούμε λίγη ακόμη από τη μνήμη μας και μάλιστα, ενίοτε το αισθανόμαστε. Μετά από ένα δύσκολο project στη δουλειά ή μια μεγάλη ταινία, μπορεί να νιώσουμε ότι η "χωρητικότητά" μας είναι χαμηλή. Κι αν ξεμείνει τελείως, δεν μπορεί να αποθηκεύσει τίποτα καινούργιο... Αυτή η επίγνωση της μνήμης ίσως αρχικά να φαίνεται χρήσιμη ικανότητα μέχρι να συνειδητοποιήσουμε το μειονέκτημα: δεν μπορούμε απλά να σβήσουμε αναμνήσεις για να απελευθερώσουμε χώρο. Ο μόνος τρόπος να δημιουργήσουμε διαθέσιμο χώρο είναι η αναμονή. Σταδιακά, αν δεν δημιουργούμε νέες αναμνήσεις, οι παλιές ξεθωριάζουν και αφήνουν χώρο για καινούργιες. Αλλά δεν έχουμε κανέναν έλεγχο πάνω σε αυτή τη διαδικασία. Έτσι λειτουργεί η ανθρώπινη μνήμη.