"Δυνατό βιογραφικό, αλλά είναι μάνα". "Όμορφη είναι, θα τα καταφέρει". "Φιλόδοξη και με ύφος, δεν θα σταθεί καλά στην ομάδα". "Παντρεύτηκε; Άρα ετοιμάζεται για άδειες εγκυμοσύνης". Ο σεξισμός της διπλανής καρέκλας δεν είναι αστείο. Η καθημερινή απόρριψη με βάση το φύλο και η Αναστασία Γιάμαλη που μιλάει (για όλες μας) περί ηθικής αποτυχίας ενός εργασιακού συστήματος που επιβιώνει από τον αποκλεισμό μας. "Δυνατό βιογραφικό, αλλά είναι μάνα". "Όμορφη είναι, θα τα καταφέρει". "Φιλόδοξη και με ύφος, δεν θα σταθεί καλά στην ομάδα". "Παντρεύτηκε; Άρα ετοιμάζεται για άδειες εγκυμοσύνης". Όχι, αυτά δεν είναι αποσπάσματα από σατιρική παράσταση. Είναι απομαγνητοφωνημένα υπονοούμενα, ειπωμένα πίσω από πόρτες ή και κατάμουτρα, σαν καθημερινό τελετουργικό υποβάθμισης. Κάθε γυναίκα -χωρίς καμία εξαίρεση- έχει σκεφτεί ή ψιθυρίσει το "δεν χωράω πουθενά" στον εργασιακό της βίο. Γιατί, πολύ απλά, το σύστημα σχεδιάστηκε για να την κρατά απέξω. Και όχι...