Δεν ξέρω αν αυτό που χρειαζόμαστε οι γονείς είναι περισσότερη υπομονή. Μπορεί κάθε φορά που δεν αντέχουμε από την κούραση και φωνάζουμε στα παιδιά να αναρωτιόμαστε με ενοχές "γιατί δεν έχω υπομονή;", αλλά μήπως τελικά δεν φταίει η έλλειψη υπομονής αλλά η έλλειψη προγραμματισμού και παρατηρητικότητας; Υπομονή σημαίνει περιμένω μέχρι το παιδί να δέσει τα κορδόνια του ακόμα κι αν αυτό πάρει πάνω από δέκα λεπτά. Υπομονή σημαίνει να περιμένω το παιδί να τελειώσει το φαγητό του χωρίς να σηκωθώ για να μαζέψω όλα τα ψίχουλα γκρινιάζοντας. Υπομονή σημαίνει να μην φωνάξω αλλά να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει το παιδί να φέρεται έτσι. Υπομονή σημαίνει να πηγαίνω σε δύο παιδικά πάρτι και μετά να ακούω τη γκρίνια επειδή δεν έφαγε και τρίτο κομμάτι τούρτας. Οι γονείς πρέπει να έχουμε υπομονή για πολλά πράγματα μέσα στη μέρα. Αν, όμως, επιλέγαμε να βλέπαμε διαφορετικά τον ρόλο μας ως γονείς ίσως η υπομονή να ήταν πιο εύκολη. Αν βλέπαμε τον χρόνο...