Το ιρανικό καθεστώς δεν αποτελεί μία κυβέρνηση με την οποία μπορεί κανείς να διαπραγματευτεί. Πρόκειται για μία ιδεολογία που αναπαράγεται. Ακόμη και μετά από μία ήττα, όσοι είναι βαθιά ριζωμένοι στον ριζοσπαστισμό θα ανασυνταχθούν, ανεξάρτητα από το πόσο χρόνο απαιτεί αυτό. Ένας χρόνος, πέντε, πενήντα, χίλια χρόνια. Αυτό συνεπάγεται διαρκείς κύκλους σύγκρουσης, εκτός εάν υπάρξει αλλαγή στον ίδιο του τον πυρήνα. Ο μόνος διαρκής τρόπος να σπάσει αυτός ο κύκλος βρίσκεται στους ίδιους τους Ιρανούς, στην πλειοψηφία που υποφέρει εντός του Ιράν υπό τους αγιατολάχ και επιθυμεί την ελευθερία. Η εξωτερική πίεση και τα στρατιωτικά πλήγματα μπορούν να υποβαθμίσουν το καθεστώς, αλλά δεν προσφέρουν χτύπημα εξόντωσης (knock out punch). Αυτό μπορεί να προέλθει μόνο από έναν πληθυσμό που είναι πρόθυμος να καταλάβει το μέλλον του, να ανατρέψει το καθεστώς και να θυσιαστεί για την ίδια του την ελευθερία. Εάν επιδιώκουμε το τέλος αυτού του διαρκούς...