Toύ Βασίλειου Ευσταθίου Δρ. Φυσικού, Θεολόγου, MEd Είχα ξεκινήσει γιά τό ιδιαίτερα αγαπητό μου μέρος αρκετή ώρα πρίν καί αργά αργά τώρα πλησίαζα. Άν καί θεωρούσα ότι ήμουν προετοιμασμένος ψυχολογικά, πώς τά πράγματα δέν θά ήταν πιά τά ίδια, φθάνοντας όλο καί πιό κοντά μιά αγωνία άρχισε νά μέ καταλαμβάνει, οπότε μείωσα ταχύτητα καί βυθίστηκα σε σκέψεις. Ακόμα περιτριγυριζόμουν από τήν πυκνή καταπράσινη βλάστηση πού υψωνόταν στίς απότομες πλαγιές τών βουνών γύρω μου μέ τίς πλούσιες αποχρώσεις τού πρασίνου, απομυζώντας έτσι ακόμα τά αισθήματα πού αποπνέουν, όπως γαλήνη καί ελπίδα. Όμως σύντομα μετά αντίκρυσα τό όριο, τό μεταίχμιο, πού είχε πιά στηθεί εκεί σάν διαχωριστικό μεταξύ ουρανού καί γής! Αφού συνέχισα νά προχωρώ γιά λίγο ακόμα, ξαφνικά μέσα σέ μιά στιγμή τά πάντα χάθηκαν... σάν νά βρέθηκα σέ ένα κόσμο διαφορετικό, σάν νά βίωσα μιά ανώμαλη προσγείωση, όχι στή γή, αλλά πιό χαμηλά, πολύ πιό χαμηλά! Τό έγχρωμο πράσινο τοπίο είχε...