Γράφει ο Στυλιανός Καβάζης."Ένα δοκίμιο για την ελληνική ταυτότητα, την οικουμενικότητα και την προσφορά του Ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα". Ανά τους αιώνες, κάθε κοινωνία αισθάνεται την ανάγκη να τοποθετήσει τον εαυτό της στον παγκόσμιο χάρτη όχι μόνο γεωπολιτικά, αλλά και υπαρξιακά. Να πει "πού ανήκω", όχι απλώς ως σύνολο εδαφών, αλλά ως φορέας πολιτισμού, ιστορίας και νοήματος. Η Ελλάδα, ως σύγχρονο κράτος αλλά και ως αιώνια έννοια, βρίσκεται εδώ και δεκαετίες στο επίκεντρο ενός βαθύτερου ερωτήματος: Ανήκουμε εις την Δύσιν; Στην Ανατολή; Ή μήπως, σε κανέναν από αυτούς - ή μάλλον, σε όλους; Η φράση "Ανήκουμε εις την Δύσιν" (Κ. Καραμανλής, 1976) αποτέλεσε στρατηγική τοποθέτηση σε έναν κόσμο διπολικό. Όμως τα έθνη, όπως και οι άνθρωποι, δεν μπορούν να αναχθούν μόνο σε γεωστρατηγικά σχήματα. Η πολιτισμική τους ταυτότητα χτίζεται από βάθος, όχι από συμμαχίες. Όπως σημείωνε και ο Κοραής: "η ελευθερία του γένους μας δεν συνίσταται...