Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μοιάζει εδώ και δεκαετίες με εκείνη τη μισοσπασμένη καρέκλα στο σπίτι. Όλοι ξέρουν ότι πρέπει να επισκευαστεί, όλοι λένε "κάποια στιγμή θα το κάνω", αλλά τελικά τη χρησιμοποιούμε όπως-όπως, ελπίζοντας να μην την αποτελειώσουμε. Το Λύκειο έχει προ πολλού χάσει τον ρόλο του ως αυτόνομη εκπαιδευτική βαθμίδα. Στην πραγματικότητα λειτουργεί ως προθέρμανση για το φροντιστήριο, μια τυπική στάση πριν από τις Πανελλήνιες, με μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς να το αντιμετωπίζουν σχεδόν αποκλειστικά ως παράδρομο για έναν και μοναδικό στόχο: την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα το φροντιστήριο θεωρείται αυτονόητο, σχεδόν γραμμένο στο DNA της οικογένειας. Όπως ακριβώς υπάρχει το ρεύμα, το νερό και ο λογαριασμός του σούπερ μάρκετ, έτσι είναι και αυτό τουλάχιστον στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Ό,τι κάνει αλλού η δημόσια εκπαίδευση, εδώ το κάνει ο ιδιώτης. Στις περισσότερες...