Γράφει ο Στυλιανός Καβάζης. Με την ευκαιρία της τραγικής επετείου του μαρτυρικού θανάτου του Χρυσοστόμου Σμύρνης και της ηρωικής του αυτοθυσίας, η μνήμη μας στέκεται ευλαβικά στον Ιεράρχη που έγινε θυσία ζώσα, που πότισε με το αίμα του τη γη της Ιωνίας, αφήνοντας πίσω του έναν θρύλο αθανασίας. Μα, την ίδια στιγμή, η ιστορία μας υποχρεώνει να κοιτάξουμε και την άλλη όψη. Να αντικρίσουμε όχι το μεγαλείο και την ανδρεία αλλά την τραγωδία και τη δειλία. Να δούμε τον άλλο "πρωταγωνιστή" εκείνων των ημερών τον αρνητικό ήρωα, τον Ύπατο Αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη. Ο Στεργιάδης έφτασε στη Σμύρνη τον Μάιο του 1919 ως αντιπρόσωπος της Ελλάδος και εντολοδόχος(αποτελούσε ξεκάθαρα άνθρωπο του και προσωπική επιλογή)του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο λαός τον υποδέχθηκε με ιαχές, με δάκρυα χαράς, με την προσδοκία πως έβλεπε στο πρόσωπό του τον ελευθερωτή, τον μεσσία της φυλής. Δυστυχώς όμως, εκείνος, αντί για λόγια ελπίδας, σήκωσε τον βούρδουλα. Δήλωσε ότι...