Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, όμως γίνεται όλο και πιο ενοχλητική η ευκολία με την οποία κάποιοι άνθρωποι της τέχνης σπεύδουν να γίνουν διαφημιστές της εκάστοτε εξουσίας. Πρόσφατα ο Γιάννης Μπέζος εμφανίστηκε στο συνέδριο Greece Talks 2025 και συνομίλησε δημόσια με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και αυτό είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Ο Γιάννης Μπέζος δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ένας καλλιτέχνης έχει πολιτική άποψη, αυτό είναι δικαίωμά του και συχνά αναγκαίο. Το πρόβλημα είναι ότι η τέχνη, που παραδοσιακά λειτουργεί ως αντίβαρο στην εξουσία, έχει μετατραπεί για ορισμένους σε υποστύλωμά της. Ο συγκεκριμένος ηθοποιός, με το γνωστό ύφος του "διανοούμενου" που μιλά από θέση υπεροχής, επιλέγει τελικά να στηρίξει, είτε συνειδητά είτε άθελά του, μια κυβερνητική ελίτ που δεν φημίζεται για την αυτοκριτική της ούτε για την ουσιαστική λογοδοσία της. Tο αποτέλεσμα είναι να λειτουργεί ως άλλοθι...