Ένα Σαββατόβραδο βρέθηκα στο ιστορικό "Τριανόν" πλησίον της Πατησίων, όχι μόνο για να παρακολουθήσω την "Πειθαρχική Μεραρχία 999", ένα νέο ντοκιμαντέρ για τους Γερμανούς αντιφασίστες που αυτομόλησαν στις γραμμές του ΕΛΑΣ και γύρισαν με περίσσεια τόλμη την πλάτη τους στους Ναζί που κατακερμάτισαν κάθε ψήγμα αξιοπρέπειας, αλλά και για να συνομιλήσω με τους ανθρώπους που εκμεταλλευόμενοι κάθε καλούδι που προσφέρει ο κινηματογράφος και δη το είδος του ντοκιμαντέρ, κατάφεραν με μαεστρία να ξεδιπλώσουν μια αόρατη ιστορία στη μεγάλη οθόνη. Δεν θα σας το κρύψω: μετά τη θέαση του ντοκιμαντέρ και βγαίνοντας δειλά δειλά από την αίθουσα του κινηματογράφου, πήρα δύο βαθιές ανάσες, ενώ στο μυαλό μου στροβίλιζε συνεχώς ένα ερώτημα: "Υπάρχει τελικά δικαιοσύνη; Και αν ναι, σε επισκέπτεται μόνο μετά θάνατον;". Λίγα λεπτά αργότερα, και ενώ αυτή η σκέψη κυρίευε κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μου, δύο εκ των συντελεστών του εύσπλαχνου, βαθιά ανθρώπινου...