Του Βασίλη Κυρατζόπουλου Αρχές του 20ου αι., ο Χριστιανικός πληθυσμός των Βυζαντινών λαών αποτελούσε το 14% του πληθυσμού που κατοικούσε στη σημερινή επικράτεια της Τουρκικής Δημοκρατίας (ΤΔ). Το εν λόγω ποσοστό τέλη του 20ου αι. έχει μειωθεί στο 0,14%. Από το Δυτικό κόσμο οι γνωστές πράξεις εξόντωσης (γενοκτόνες) του Βυζαντινού Χριστιανικού πληθυσμού[1], μπορούν να μελετηθούν σε τρεις διαφορετικές περιόδους: α') Μέχρι 23/4/1920, ίδρυση της Βουλής της Άγκυρας, η Οσμανική Περίοδος. Αποδοχή του Εθνικού Όρκου (Misaki Milli) σε Κωνσταντινούπολη και Άγκυρα. β') 23/4/1920 - 9/12/1948: Περίοδος μονοκομματικών κυβερνήσεων στην ΤΔ. Μέχρι την διεθνή ποινικοποίηση των αδικημάτων κατά της ανθρωπότητας και του ορισμού της γενοκτονίας. γ') 9/12/1948 - 11/12/1999: Από την ψήφιση της Συνθήκης πρόληψης και τιμωρίας του εγκλήματος της γενοκτονίας στον ΟΗΕ, όπου η ΤΔ άνευ επιφυλάξεων θα προσχωρήσει στην Συνθήκη στις 31/7/1950[2], μέχρι τις 11/12/1999...