Πολλοί επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως ηγέτες. Άλλοι πάλι, ως αρχηγοί. Ακόμη και αρχηγοί ανυπάρκτων· διοικητές χωρίς στρατό, οδηγοί χωρίς πορεία, βασιλείς χωρίς βασίλειο. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου ο τίτλος έχει συχνά μεγαλύτερη βαρύτητα από το περιεχόμενο - και η εξουσία μπορεί να είναι απολύτως κενή, όταν εκείνοι επί των οποίων ασκείται είναι πνευματικά και ηθικά ανύπαρκτοι. Στάθηκα αρκετά σ' αυτό το ζήτημα. Το συλλογίστηκα με σιωπή, με παρατήρηση, και με αυτοκριτική. Και σήμερα, με σεβασμό αλλά και θάρρος, τολμώ να σας παρουσιάσω κάποιες από αυτές τις σκέψεις. Όχι ως αξιώματα, αλλά ως προσκλήσεις σε έναν κοινό στοχασμό πάνω στο ποιοι είμαστε όταν ηγούμεθα - και ποιοι είμαστε όταν ακολουθούμε.Η Ηγεσία Επί των Νεκρών: Ο Αχιλλέας, ο Άδης και το Αδιέξοδο της Κενής Εξουσίας1. Η φωνή του Άδη: Όταν ο Αχιλλέας αποκηρύσσει τη δόξα "Βουλοίμην κ' επάρουρος εών θητευέμεν άλλω,ανδρί παρ' ακλήρω, ώ μήδ' βίοτος πολύς είη,ηέ καθ' ηρώων νεκύων...