Παρακολουθώντας την προεκλογική εκστρατεία της Κάμαλα Χάρις πέρυσι, θυμάμαι να σκέφτομαι - και να γράφω - πόσο εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι από τη μια στιγμή στην άλλη αναγνωρίστηκε ως μια πολιτική μορφή μεγάλου βεληνεκούς. Μέχρι τότε, οι πιο αξιόπιστες περιγραφές της ήταν πως επρόκειτο για μια "χαμηλής ενέργειας" αντιπρόεδρο, η οποία - ακόμη και σύμφωνα με τους ανθρώπους που είχαν δουλέψει για να την ανεβάσουν πολιτικά - "δεν είχε ανταποκριθεί στην πρόκληση του να αποδείξει τον εαυτό της ως μελλοντική ηγέτιδα του κόμματος, πόσο μάλλον όλης της χώρας". Ένα ακόμη αξιοσημείωτο στοιχείο της εκστρατείας της ήταν ότι στηρίχθηκε περισσότερο στη γενική αίσθηση και το θέαμα παρά στην ουσία ή στην προσπάθεια να εμπνεύσει εμπιστοσύνη ως μια σαφής τομή απέναντι στον καθόλου δημοφιλή και ολοφάνερα σε κατάσταση κατάρρευσης Τζο Μπάιντεν. Το νέο της βιβλίο, 107 Ημέρες - ένα απομνημόνευμα για τον ακριβή αριθμό ημερών που είχε στη διάθεσή της για...