Υπάρχουν παραστάσεις που δεν τις παρακολουθείς απλώς-τις ζεις. Η "Αλεξάνδρεια" στο Θέατρο Παλλάς ήταν μία από αυτές. Μια βραδιά που ξεκίνησε στις 21:15 και κράτησε δυόμιση ώρες, αλλά στο τέλος ένιωθες σαν να είχες περάσει μια ολόκληρη ζωή ανάμεσα στους δρόμους και τις μνήμες μιας πόλης που δεν υπάρχει πια, κι όμως συνεχίζει να ανασαίνει. Από την πρώτη στιγμή, το βλέμμα μου κόλλησε στο κεντρικό σκηνικό εύρημα: ένα μεγάλο γυναικείο άγαλμα ξαπλωμένο στη σκηνή, σαν βάση πάνω στην οποία "χτίζονταν" τα κτήρια της Αλεξάνδρειας. Ήταν μια εικόνα ευρηματική, που βοηθούσε αμέσως να μπει ο θεατής στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Όχι εντυπωσιοθηρική, αλλά λειτουργική: μια πόλη που γεννιέται από τη μνήμη και την ιστορία της, χωρίς να φωνάζει, απλώς δηλώνοντας από την αρχή το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθούμε. Ο Φωκάς Ευαγγελινός σκηνοθέτησε με καθαρότητα και ακρίβεια. Κινήθηκε ανάμεσα σε δύο χρόνους -την Αλεξάνδρεια του '30 και την Αθήνα του '60- με...