Του Dennis Ross* Εικοσιπέντε χρόνια πριν από αυτή την εβδομάδα, βρισκόμουν στο Καμπ Ντέιβιντ ως επικεφαλής διαπραγματευτής της κυβέρνησης Κλίντον για τη Μέση Ανατολή. Επιχειρούσαμε να επιλύσουμε τη σύγκρουση Ισραηλινών και Παλαιστινίων και να επιτύχουμε ειρήνη ανάμεσα σε δύο εθνικά κινήματα που ανταγωνίζονταν για τον ίδιο χώρο. Τον Ιούλιο του 2000, ήμασταν αισιόδοξοι για το τέλος της σύγκρουσης. Κατά τα προηγούμενα επτά χρόνια, από την έναρξη της διαδικασίας του Όσλο, που περιλάμβανε την αμοιβαία αναγνώριση μεταξύ Ισραήλ και της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και την ίδρυση της Παλαιστινιακής Αρχής (PA) για διαπραγματεύσεις, είχαν συναφθεί τέσσερις μερικές συμφωνίες: η Συμφωνία της Γάζας-Ιεριχούς, η Ενδιάμεση Συμφωνία, το Πρωτόκολλο της Χεβρώνας και το Μνημόνιο του Γουάι Ρίβερ. Αλλά σε δύο εβδομάδες στο Καμπ Ντέιβιντ, ακόμη κι όταν οι διαπραγματευτές του έδειχναν κάποια ευελιξία, ο Γιάσερ Αραφάτ, πρόεδρος της ΠΑ...