Γράφει ο Ιωάννης Νεονάκης Σάν σήμερα η Κωνσταντινούπολη, η πρωτεύουσα τού κράτους μας, η πρωτεύουσα τής Ρωμανίας (τής δολίως επονομαζόμενης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) αλώθηκε, αλλά δέν παραδόθηκε. Τό ότι δέν παραδόθηκε έχει μεγάλη ιστορική σημασία καί οφείλομε παντοτινή ευγνωμοσύνη καί τιμή σέ όλους τούς υπερασπιστές της από τόν αυτοκράτορα Κωνσταντίνο μέχρι τόν τελευταίο πολίτη τής Βασιλεύουσας, πού εκουσίως προτίμησαν τόν θάνατο από τήν παράδοση. Μέ μιά φωνή, σάν ένα σώμα αρνήθηκαν νά παραδόσουν έναν τρόπο ζωής, έναν Χριστοκεντρικό τρόπο ζωής, τόσο σέ προσωπικό, όσο καί σέ συλλογικό επίπεδο. Αρνήθηκαν νά παραδώσουν τό φώς πού πάνω από χίλια χρόνια φώτιζε τίς καρδιές τους. Αρνήθηκαν νά παραδώσουν τά μάτια τής Πλατυτέρας στήν Αγιά Σοφιά, αρνήθηκαν νά παραδώσουν τήν υπερβατική λάμψη στήν Μονή τής Χώρας, αρνήθηκαν νά παραδώσουν τόν ύμνο στήν Ζωοδόχο Πηγή. Ήξεραν ότι γιά τίς αμαρτίες τους έφτασαν σέ αυτό τό σημείο, όμως νά, μετανιωμένοι...