Τα δύο θαλάσσια πάρκα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για το Ιόνιο και το Αιγαίο είναι μια κίνηση που η μόνη κριτική που θα μπορούσε να ασκήσει κανείς είναι ότι καθυστέρησε κάποια χρόνια. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να φέρει αντίρρηση στην προστασία θαλασσίων χώρων, ειδικά αυτών που είναι επιβαρυμένη από τον τουρισμό και τη ναυσιπλοία; Πλην όμως το "πάρκο" με διπλωματικούς όρους, δεν είναι ένας θεματικός χώρος, όπου παίρνουμε τα παιχνίδια μας και πάμε να περάσουμε ξέγνοιαστες στιγμές. Εκεί τα "παιχνίδια" έχουν διαφορετικό πρόσημο. Έχουμε συνηθίσει σε έναν ενοχλητικό "αυτοματισμό". Ακόμα και ένα βότσαλο να σηκώσουμε σε μια παραλία του Αιγαίου η Τουρκία έχει δημιουργήσει την πεποίθηση ότι πρώτα πρέπει να ερωτηθεί πρώτα εκείνη. Δεν είναι απλώς άσκηση κυριαρχίας ή εξωτερικής πολιτικής. Είναι μια μεθοδική προσπάθεια, που κρατά ήδη πάνω από 35 χρόνια και "βλέπει" ζωτικό χώρο χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορά της. Άλλωστε αν δούμε το τουρκολυβικό...