share this on facebook share this on twitter share this on linkedin share this on messenger share this on messenger "... είν' η αρρώστια που μας σώζει καθώς σε φέρνει πιο μακριά κι απ' το κελί σου, στον ουρανό της μουσικής σου". Το φθινόπωρο του 1986 μόλις είχα ανέβει στην Κομοτηνή να σπουδάσω, αγόρασα τη Ρεζέρβα του Σαββόπουλου από το "Κύτταρο", το δισκάδικο του Θανάση Γκαϊφύλλια. Έκτοτε, θεωρώ τη Ρεζέρβα επιτομή της μουσικής και στιχουργικής ιδιοφυίας του ανθρώπου, αλλά και σημείο τομής της μετάβασης του τραγουδοποιού από την κουλτούρα της ριζοσπαστικής χειραφέτησης της πρώιμης Μεταπολίτευσης σε αυτήν του αυτοσαρκαζόμενου αστού νοικοκύρη. Από τότε που πέθανε ο Σαββόπουλος, βάζω και ξαναβάζω τη Ρεζέρβα να παίζει και κολλάω στο τραγούδι που, αν και γρήγορα έγινε θρύλος, τραγουδήθηκε λιγότερο απ' όλα, πρωτίστως λόγω της ανοικονόμητης διάρκειάς του - αλλά όχι μόνο: το "Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο". Το τραγούδι που γράφτηκε για τον...