Μην τα βάζεις με κάποιον που έχει περάσει τα πενήντα. Σοβαρά. Δεν είναι απλώς άλλη γενιά, είναι επιζώντες. Σκληροί σαν μπαγιάτικο ψωμί, γρήγοροι σαν την παντόφλα της γιαγιάς, εκείνης που πετούσε με ακρίβεια λέιζερ. Στα 5 τους καταλάβαιναν τη διάθεση της μάνας από τον ήχο του καπακιού στην κατσαρόλα. Στα 7 είχαν τα κλειδιά του σπιτιού και οδηγίες: "Έχει φαγητό στο ψυγείο. Ζέστανέ το, αλλά πρόσεχε να μην τα χύσεις όλα." Στα 9 μαγείρευαν μακαρονάδα για τα αδέλφια. Στα 10 ήξεραν να κλείνουν το νερό και να ξεφεύγουν από τον σκύλο του γείτονα με κουβά στο κεφάλι. Ήταν όλη μέρα έξω, χωρίς κινητό, με πρόγραμμα: κρυφτό, χωράφι, ποδήλατο, επιστροφή με το σκοτάδι. Τα γόνατά τους, γεμάτα πληγές και σημάδια χάρτης περιπέτειας. Κι όμως, επέζησαν. Οι γρατζουνιές γιατρεύονταν με σάλιο ή ένα φύλλο πλατανόφυλλο. Και όταν γκρίνιαζαν, η απάντηση ήταν: "Αν δεν έχει αίμα, δεν είναι τίποτα." Έτρωγαν ψωμί με ζάχαρη ή με λάδι. Έπιναν από το λάστιχο του κήπου...