Για δεκαετίες, η Ντιάνα Χρκα είχε μάθει να επιβιώνει σιωπηλά. Μεγαλωμένη μέσα στο χάος των πολέμων στα Δυτικά Βαλκάνια, έζησε την έλλειψη νερού, ρεύματος και τροφής, κρυμμένη σε καταφύγια με τη σερβική κοινότητά της. Τώρα, στα 48 της, η πείνα επέστρεψε στη ζωή της - όχι ως αναγκαστική συνθήκη, αλλά ως πράξη απόλυτης αντίστασης. Εδώ και δύο εβδομάδες βρίσκεται καθισμένη σε μια μικρή σκηνή απέναντι από το κτίριο της σερβικής Εθνοσυνέλευσης, αποφασισμένη να μείνει χωρίς τροφή μέχρι να δοθεί δικαιοσύνη για τους 16 ανθρώπους που σκοτώθηκαν πέρσι, όταν κατέρρευσε το τσιμεντένιο στέγαστρο ενός πρόσφατα ανακαινισμένου σιδηροδρομικού σταθμού στο Νόβι Σαντ. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και ο 27χρονος γιος της, Στέφαν - το παιδί που η ίδια περιγράφει ως "το ένα πράγμα που έδινε φως σε δύσκολες εποχές". Η τραγωδία του σταθμού δεν προκάλεσε μόνο θλίψη. Άναψε το φιτίλι μιας μαζικής κοινωνικής έκρηξης, με χιλιάδες ανθρώπους -κυρίως νέους- να κατεβαίνουν...