Η κεντρική κυβέρνηση απομυζά τους πόρους των πόλεων και τα κόμματα επιμένουν να προωθούν στην τοπική αυτοδιοίκηση πειθήνια κομματικά στελέχη τα οποία περιμένουν τη στιγμή που θα πηδήξουν στην εθνική πολιτική σκηνή. Η νίκη του Ζοχράν Μαμντάνι τάραξε τα νερά στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα συζητούμε τη νίκη του κοιτάζοντας προς το εθνικό ακροατήριο. Με αυτόν τον τρόπο όμως χάνουμε μια από τις ουσιώδεις διαστάσεις του φαινομένου. Πρόκειται για τη διακυβέρνηση μιας πόλης. Δεν είναι ποσοτικό το φαινόμενο, αλλά ποιοτικό. Είναι πολλές οι ενδείξεις ότι οι μεγάλες πόλεις ψηφίζουν διαφορετικά και πιο ριζοσπαστικά από τα εθνικά σύνολα. Αυτό φάνηκε αρχικά στο δημοψήφισμα για το Brexit (2016). Το Λονδίνο, το Μάντσεστερ και οι άλλες μεγάλες πόλεις ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. Στις γαλλικές εκλογικές αναμετρήσεις οι πόλεις ψήφισαν Αριστερά ή Κεντροαριστερά, ενώ η επαρχία Κεντροδεξιά ή Ακρα δεξιά. Το ίδιο συνέβη και στη Γερμανία, αλλά και στην Τουρκία.