Κάθε μέρα γινόμαστε θεατές μιας συνεχούς κλιμάκωσης ενός πολέμου που δεν κηρύχθηκε μεν, αλλά συνεχίζεται με φρενήρεις ρυθμούς. Οι πύραυλοι στοχεύουν τις μεγάλες πόλεις, κτίρια καταρρέουν και μαζί παίρνουν ανθρώπινες ζωές, ενώ την ίδια ώρα οι ηγέτες έχουν επιδοθεί σε έναν άτυπο διαγωνισμό στο ποιος θα κάνει την πιο εμπρηστική δήλωση. Τα σχέδια ή οι ελπίδες για ειρήνη έχουν ουσιαστικά φύγει από το τραπέζι και η επίκληση της μόνο ως κακή αίσθηση του χιούμορ μπορεί να ερμηνευτεί. Η χειρότερη εξέλιξη είναι πως παρά τις αρχικές ενστάσεις οι ΗΠΑ φαίνεται ότι μπαίνουν για καλά στον πόλεμο και αυτό δεν είναι ανησυχητικό μόνο για τους Ιρανούς. Μια άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ που θα στοχεύουν υποδομές, αλλά και πετρελαϊκές εγκαταστάσεις θα οδηγήσουν σε τέτοια κλιμάκωση, που οι επιπτώσεις για όλον τον πλανήτη θα είναι οδυνηρά μεγάλες. Αν το Ιράν αποφασίσει να κλείσει τα στενά του Ορμούζ, θεωρώντας το ως το έσχατο μέσο πίεσης των αντιπάλων αυτό σημαίνει...