Σε έναν χρόνο και χώρο που τώρα πλέον φαίνονται πολύ παρωχημένοι, το 1929, ο Κωνσταντίνος Καβάφης στιχουργούσε: "Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας Που βλέπω κι όπου περπατώ χρόνια και χρόνια Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες Με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα Κι αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο για μένα" Ο Καβάφης πλέκει το εγκώμιο της γειτονιάς, που είχε μια μικρή και απροσδιόριστη χωρική έκταση, που είχε ανθρώπους με διαφορετική κοινωνική θέση, αλλά διατεθειμένους να ανταλλάξουν απόψεις, επισκέψεις, φαγητά, βιβλία, φροντίδα των παιδιών, πείρα ζωής. Ανθρώπους που δεν απέκλειαν το κακό, σε έναν χώρο που περιείχε μεταξύ άλλων στρίγκλες μανάδες οι οποίες απειλούσαν με σφαγή τα παιδιά τους (!), πεθερές γεμάτες από αρνητικά συναισθήματα έναντι των πάντων, κουτσομπόλες γριές της αυλής που ήταν έτοιμες να σχολιάσουν τη συμπεριφορά του διπλανού, αλλά όμως πρόθυμες να λάβουν μέρος σε μικρές και μεγάλες χαρές, που μπορούσαν να...