Για δεκαετίες, η διεθνής δημόσια συζήτηση για το Μεσανατολικό έχει εγκλωβιστεί σε ένα μισό αφήγημα: το Ισραήλ παρουσιάζεται ως "παράνομος κατακτητής", βασισμένο στο Ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο καλεί σε αποχώρηση από τα εδάφη που καταλήφθηκαν στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το 1967. Η φράση "αποχώρηση από τα εδάφη" έχει μετατραπεί σε πολιτικό σύνθημα, αποκομμένο από το σύνολο του κειμένου του ψηφίσματος. Διότι, η αλήθεια είναι ότι το Ψήφισμα 242 δεν είναι μονόπλευρο. Περιλαμβάνει ρητή αναφορά στην υποχρέωση όλων των πλευρών να "τερματίσουν κάθε κατάσταση εχθροπραξιών, να σεβαστούν και να αναγνωρίσουν την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία κάθε κράτους στην περιοχή, καθώς και το δικαίωμα τους να ζουν ειρηνικά, μέσα σε ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα, απαλλαγμένα από απειλές". Με απλά λόγια: το 242 προϋποθέτει και την αραβική αναγνώριση του Ισραήλ.Το Χαρτούμ και τα "Τρία Όχι" Λίγους...