EUROKINISSI/ΡΑΦΑΗΛ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ Ήταν μια μέρα σαν σήμερα, 2 Αυγούστου του 1913, όταν τρεις άντρες -ένας Έλληνας και δύο Ελβετοί- κοίταξαν τον Όλυμπο στα μάτια και του είπαν: "Θα 'ρθουμε". Και πήγαν. Και ανέβηκαν. Και πάτησαν εκεί όπου, μέχρι τότε, μόνο ο Δίας και η παρέα του είχαν το δικαίωμα να στέκονται με αέρα υπεροχής: στον Μύτικα, την ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, στα 2.917 μέτρα. Ο Έλληνας λεγόταν Χρήστος Κάκαλος, ξυλοκόπος και κυνηγός από το Λιτόχωρο - άνθρωπος του βουνού, όχι του σαλονιού. Οι δύο Ελβετοί, Φρεντερίκ Μπουασονά και Ντανιέλ Μπο Μποβί, ήταν κάτι σαν "influencers" της εποχής: φωτογράφος ο πρώτος, ζωγράφος ο δεύτερος, ταξιδευτές, ρομαντικοί και -ευτυχώς για όλους μας- γεμάτοι απορίες για αυτήν τη χώρα που ξεχείλιζε από μύθους και φως. Δεν ήταν μόνο η ανάβαση· ήταν η στιγμή που ο Όλυμπος, για πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη ιστορία, αποκάλυψε την κορυφή του σε ανθρώπινα βήματα. Μέχρι τότε, κανείς δεν ήξερε με βεβαιότητα...