Μέσα σε σκηνές, ανάμεσα σε ερείπια και ουρές για νερό και ψωμί, η εκπαίδευση παλεύει να επιβιώσει στη χειρότερη κρίση της Μια από τις πιο συγκλονιστικές εικόνες της μεταπολεμικής Γάζας είναι αυτή των παιδιών που προσπαθούν να ξαναβρούν την καθημερινότητά τους μέσα από την εκπαίδευση - μια εκπαίδευση που πλέον πραγματοποιείται σε σκηνές, σε κατεστραμμένα κτίρια, χωρίς βιβλία, χωρίς τετράδια, χωρίς τα βασικά. Μετά από δύο χρόνια γενοκτονίας, η 11χρονη Λαγιάν Χάτζι περπατά μισή ώρα κάθε πρωί πάνω από ερείπια και κατεστραμμένους δρόμους για να φτάσει στο αυτοσχέδιο σχολείο της. Ό,τι γνώριζε για τη μαθητική ζωή έχει χαθεί: οι τάξεις είναι σκηνές, τα χρώματα και τα παιδικά σχέδια στους τοίχους έχουν αντικατασταθεί από σκόνη και μέταλλα. "Δεν έχουμε βιβλία ούτε τετράδια. Όλα έχουν καταστραφεί", λέει η μικρή μαθήτρια, ντυμένη με σκισμένα και μπαλωμένα ρούχα. Παρ' όλα αυτά, δηλώνει ευτυχισμένη που μπορεί να επιστρέψει στα μαθήματα· όνειρό της...