Μέσα τους πνίγηκαν ακόμη και τα δάκρυα Τα μάτια μου είναι δυο μεγάλοι τόμοι Ιστορίας. Γράφουν όσα είδαν τα μάτια των παππούδων μου. Τα μάτια μου κουβαλούν τη λύπη όλων των καιρών. Είδαν χιλιάδες μωρά να γεννιούνται και, πριν μάθουν να περπατούν, να θάβονται. Είδαν το βλέμμα της γυναίκας μου πριν σβήσει να λέει, δίχως να μιλά, "το νου σου στα παιδιά". Είδαν το γιο μου να φεύγει για λίγο και να μην ξαναγυρνά. Είδαν χιλιάδες σπίτια να σωριάζονται, μετά να ξαναχτίζονται και πάλι να γκρεμίζονται. Είδαν τις ελιές που κανάκεψα, να κόβονται σύρριζα, να ρίχνουν ριζοκλώναρα και πάλι να σωριάζονται κομμένες. Όταν στη θάλασσα είδαν την απεραντοσύνη, τα μάτια μου έγιναν καράβια, σε υπερπόντια μπάρκα. Ναυάγησαν κάποτε μες στα δικά τους δάκρυα, μα κρατήθηκαν απ' το γέλιο ενός παιδιού και γλύτωσαν. Έτσι, τα μάτια μου έμαθαν να μην κλαίνε ποτέ. Όχι γιατί φοβούνται, μη ναυαγήσουν ξανά, μα γιατί αν κλάψουν και πλημμυρίσουν, μπορεί, μες στην πλημμύρα...