Ο Θανάσης Βασιλόπουλος περπατούσε πολλά χρόνια ξυπόλυτος στη λάσπη. Δεν στενοχωριόταν. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να κρατήσει καθαρό το κλαρίνο του μέχρι να φτάσει σε μια πλατεία, σε ένα καφενείο, σε ένα πανηγύρι. Και σήμερα την ίδια έγνοια έχει. Να μπει το Σάββατο 11 Οκτωβρίου στο Ηρώδειο χαμογελαστός, κρατώντας το ίδιο εκείνο κλαρίνο που έπαιζε παιδί. Να παίξει εκτός από δημοτικά και παραδοσιακά, Ξαρχάκο, Θεοδωράκη, Λιβανελί, αλλά και μελωδίες που ξεσηκώνουν τη νεολαία. Και να αποδείξει ότι "ο τσιγγάνος έχει δύο καρδιές, τη δική του και του κλαρίνου του" - όπως λέει ένα ρητό του λαού του. - Αγρίνιο αρχές δεκαετίας '70... - Εκεί γεννήθηκα. Oχι σε νοσοκομείο, γιατί εκεί που μέναμε δεν υπήρχε ούτε υποψία νοσοκομείου. Eξω στον δρόμο γεννήθηκα. Και όταν κάποτε ρώτησα τη μάνα μου "πότε με γέννησες" -γιατί ήθελα να βρω το ζώδιό μου (γέλια)- μου είπε: "Θανάση, παιδάκι μου, χαράματα ήτανε και έβρεχε πολύ". Ε, την επόμενη χρονιά με δήλωσε...