Γιατί μιλάμε ακόμη γι' αυτές τις γυναίκες; Γιατί την εποχή που οι γυναίκες έπρεπε να απολογούνται για τις επιλογές τους, εκείνες έζησαν χωρίς συγγνώμες. Γιατί έζησαν σαν τις ηρωίδες που ενσάρκωσαν. Με πάθος, με ομορφιά, με καταστροφές, με θριάμβους. Κι όταν ήρθε η στιγμή να φύγουν, το έκαναν όπως έζησαν. Χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. Γιατί υπάρχουν μορφές που, όσο κι αν σωπάσουν, όσο κι αν ξεχάσουν, όσο κι αν χαθούν, μένουν για πάντα σαν υπόσχεση ότι η ζωή -και η τέχνη- αξίζουν μόνο όταν δεν χωράνε σε κανόνες. Γιατί η φωνή και η λήθη μπορεί να τις πρόδωσαν, αλλά ο χρόνος δεν τα κατάφερε. Η 3η Σεπτεμβρίου συνδέει δύο γυναίκες με μια σχεδόν ειρωνική συμμετρία. Η Ειρήνη Παπά γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου το 1926 και η Έλλη Λαμπέτη πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983. Η πρώτη μπήκε στη ζωή με φωνή που θα γινόταν θρύλος. Η δεύτερη έφυγε χάνοντάς τη από τον καρκίνο του λάρυγγα. Δεκαετίες αργότερα, η Παπά θα βυθιζόταν στη σιωπή του...