Αν δεν υπήρχε το πένθος δεν θα υπήρχε η ζωή. Είναι τόσο απλό και καθαρό. Κι ωστόσο, τόσο δύσκολο να το αποδεχθούμε: τη σχέση μας με το κενό που γίνεται απώλεια που γίνεται στο τέλος απουσία. Διότι, πέρα από τη φυσική μας λύπη που χάθηκε ένα αγαπημένο πρόσωπο, μια σχέση, μια ηλικία, κάθε απώλεια μας φέρνει σε μια ενδόμυχη επαφή με τη δική μας θνητότητα. Το έχουμε ξαναπεί: κουβαλάμε μέσα μας το τέλος μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Αλλά προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε. Από τις δίαιτες έως τις πλαστικές και από τις λογοτεχνίες έως τον ερωτισμό, κάνουμε ό,τι μπορούμε να ξορκίσουμε τη μόνη βεβαιότητα που έχουμε - και είναι πολύ ανθρώπινο όλο αυτό. Διαχρονικά, λοιπόν, ο άνθρωπος δυσκολεύεται στην ιδέα του πένθους. Σήμερα ίσως να είμαστε ακόμα λιγότερο ανθεκτικοί, όχι μόνο στο πένθος αλλά και στην κοινή, καθημερινή λύπη. Η ιατρικοποίηση των πάντων έχει ξορκίσει τη λεγόμενη αδύναμη πτυχή του εαυτού μας σαν εκδήλωση αρρώστιας. Ολα...