"Ελάτε, καμάρια μου! Ελάτε! Απάνω σε ζωάδικο εγώ δεν θα σας βάλω, δεν θα αντέξει η καρδιά τον πόνο τον μεγάλο". Η Σταυρινή, ανεβασμένη σε έναν σωρό από πέτρες, σε μια χουβέλη, όπως θα έλεγαν οι ντόπιοι, τραγουδά τα στιχάκια της για να μαζέψει γύρω της το κοπάδι. Η στεντόρεια φωνή της χάνεται στα βάθη του οροπεδίου για να εμφανιστούν σιγά σιγά ο Μονογιός, η Λαζαρούλα, ο Δωρακιανός, η Παπαρίζου και το Φυστικοβουτηράκι. Εκατό είναι στο σύνολο τα κατσίκια και τα πρόβατα της Σταυρινής και τα γνωρίζει όλα με το όνομά τους. "Τα καμάρια στο μαντρί μου είναι η μόνη συντροφιά μου, η χαρά στη μοναξιά μου. Τα 'χω και τα καμαρώνω και ποτέ δεν τα βεργώνω", συνεχίζει το τραγούδι της, ταίζοντας τα ζώα της, η τελευταία από την παλιά γενιά των νομάδων κτηνοτρόφων που ζουν στο Αίπος. Ένα από τα πετρόχτιστα καλύβια όπου έμεναν κάποτε οι νομάδες κτηνοτρόφοι του Αίπους. Τη συναντήσαμε σε αυτόν τον αχανή, λιθόσπαρτο ορεινό όγκο της βορειοανατολικής Χίου...