Η Αννα Βαγενά είναι ακριβώς αυτή που νομίζει ακόμα και κάποιος που δεν την έχει συναναστραφεί ποτέ. Γνήσια, πηγαία, προσηνής, αυθόρμητη, απροσποίητη. Κι αυτή είναι ίσως η σπουδαιότερη κατάκτηση σε έναν κόσμο όπου το "φαίνεσθαι" και το "είναι" μοιάζουν να χωρίζονται σχεδόν νομοτελειακά πια από μια αενάως διαστελλόμενη άβυσσο. Η πολύπειρη και αγαπητή ηθοποιός μας υποδέχτηκε ένα πρωινό Δευτέρας στο στρατηγείο της, στο θέατρο Μεταξουργείο. Ή αλλιώς σε έναν τόπο σημαδιακό τόσο για την καλλιτεχνική όσο και για την καθημερινή, την ανθρώπινη ζωή της. Την πρώτη φορά, λέει, που πέρασε το κατώφλι εκείνης της εγκαταλελειμμένης αποθήκης στην τότε ξεχασμένη γειτονιά της Αθήνας τον χώρο καταλάμβανε ένα σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο. © Σίσσυ Μόρφη Όμως εκεί όπου καθένας θα έβλεπε μια μάλλον αποθαρρυντική εικόνα, η Βαγενά είδε το μέρος που στο εξής θα γινόταν το θεατρικό σπίτι της. Το φως που έμπαινε από τους φεγγίτες της οροφής ήταν τόσο και τέτοιο που...