Είναι στιγμές που νιώθεις πως η ζωή σε τραβάει από το μανίκι. Πριν προλάβεις να πάρεις ανάσα, έχεις ήδη μπει στην επόμενη υποχρέωση. Σαν να έχεις γίνει μηχανή. Όπως διαβάσαμε σε ανάρτηση του Ψυχολόγου Ελευθεριάδη Ελευθέριου, ανάμεσα στις λίστες με τα "πρέπει" και τα "μη", ξεχνάς το πιο σημαντικό: εσένα. Τη δική σου ψυχή. Το δικό σου κενό. Το δικό σου "γιατί": "Μια ζωή διεκπεραιωτική. Όλο κάτι να προλάβεις. Μια δουλειά. Μια πληρωμή. Μαγείρεμα. Σκούπισμα. Σφουγγάρισμα. Διάβασμα. Τα ρούχα που είναι στο καλάθι. Ένα τσιγάρο στα κλεφτά, μια τζούρα από καφέ στο όρθιο και πάλι τρέξιμο. Για σένα. Για τα παιδιά. Για εκείνους που αγαπάς. Και αναρωτιέσαι... "Το εκτιμά τουλάχιστον κάνεις; Έχει κάνα νόημα;". Και απάντηση δεν παίρνεις. Και ξανά στο τρέξιμο. Ξανά στον αγώνα. Ξανά το κεφάλι κάτω. Και το βράδυ γίνεται πρωί και το πρωί πάλι βράδυ. Και έτσι περνάν οι μέρες. Οι μήνες. Τα χρόνια. Και όλο τρέχεις και όλο είσαι στο μηδέν. Μια ζωή...