Ως σύμβουλος ψυχικής υγείας, πίστευα ότι ήμουν έτοιμη για τη μητρότητα. Ήξερα για το άγχος μετά τον τοκετό. Ήξερα τα σημάδια των παρεμβατικών σκέψεων, πώς να ρυθμίζω το νευρικό μου σύστημα, και τη σημασία του να ζητάς βοήθεια. Είχα την εκπαίδευση. Είχα τα εργαλεία. Είχα ακόμα και ένα πλαστικοποιημένο φύλλο βοηθειών που χρησιμοποιούσα συνεχώς με τους πελάτες μου. O σιωπηλός αγώνας της μητρότητας Αλλά όταν έγινα μαμά, όλα ήταν αλλιώς. Καμία εκπαίδευση δεν με είχε προετοιμάσει για τη στιγμή που θα έκλαιγα στην κουζίνα χωρίς προφανή λόγο, απλώς καταβεβλημένη από τις ορμόνες, την εξάντληση και το βάρος όλων όσων άλλαζαν τόσο γρήγορα. Καμία θεραπευτική τεχνική δεν μπορούσε να αποτυπώσει την συναισθηματική αναστάτωση του να νιώθεις απόλυτα ερωτευμένη και εντελώς εκτός εαυτού, ταυτόχρονα. Αποδείχθηκε πως το να ξέρεις για τη μητρότητα και το να τη ζεις είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ήξερα για τις αλλαγές ταυτότητας. Είχα συμβουλεύσει...