Σου έχει τύχει σίγουρα. Ένας ενήλικας σκύβει με χαμόγελο πάνω από το παιδί σου και λέει "Καλημέρα! Τι κάνεις;". Το παιδί σου... τίποτα. Ούτε βλέμμα, ούτε λέξη, μόνο ένα σιωπηλό κάλεσμα προς τα εσένα. Και να 'σου η αμηχανία. Να εξηγείς, να ζητάς συγγνώμη, να ψιθυρίζεις "έτσι είναι, δεν μιλάει πολύ". Αλλά μήπως αυτό δεν είναι αμηχανία, μήπως είναι απλώς προστασία; Μήπως το παιδί σου λειτουργεί ακριβώς όπως πρέπει; Ίσως δεν αποφεύγει, απλώς επιλέγει. Ίσως δεν είναι κλειστό, αλλά σοφό - και σου δείχνει ότι χρειάζεται χρόνο, χώρο και σεβασμό. Δεν είναι θέμα τρόπων, είναι ένστικτο αυτοπροστασίας Το ότι ένα παιδί δε μιλάει εύκολα σε αγνώστους δε σημαίνει ότι του λείπουν οι καλοί τρόποι. Σημαίνει πως το μυαλό του λειτουργεί ακριβώς όπως πρέπει. Τα παιδιά αναπτύσσουν ένστικτα που τα προστατεύουν από το να ανοίγονται σε οποιονδήποτε, ειδικά όταν νιώθουν πως δεν υπάρχει ακόμα σύνδεση. Αυτό δεν τα κάνει λιγότερο έξυπνα ή ικανά. Ίσα ίσα, δείχνει...