Αχ... Δεν ξέρω... Δεν ξέρω τι να γράψω, ούτε σαν γονέας, ούτε σαν άνθρωπος που έχει βιώσει τη μάστιγμα της εικόνας του σώματος. Θα πρέπει σε αυτό το άρθρο να αποτυπωθεί η επιστημονική μου άποψη, όμως είναι ένα θέμα που το έχω βιώσει στο πετσί μου. Νευρική βουλιμία στην εφηβεία Είμαι 39 ετών και σε αυτά τα έτη που ζω στον κόσμο αυτό, το μόνο που βλέπω είναι ένα περιτύλιγμα. Πόσο όμορφος είσαι, πόσο άσχημος είσαι, πόσο αδύνατος είσαι, πόσο ψηλός είσαι, πόσο παχύς είσαι, πόσο κοντός είσαι... Πόσο άνθρωπος είσαι όμως; Έχει ασχοληθεί κανείς να δεί πόσο άνθρωπος είναι μέσα του; Μας απασχολεί πόσο έξυπνοι είμαστε; Πόση παιδεία έχουμε; Πόσο πολιτισμένοι είμαστε; Γιατί ασχολούμαστε με το πώς είναι οι τριγύρω μας και όχι με το πώς είμαστε εμείς; Γιατί κρίνουμε την εικόνα των άλλων και όχι τη συμπεριφορά; Και θα μου πεις τι σχέση έχει ο πρόλογος που κάνω με το πώς θα προστατέψω το παιδί από την αρνητική εικόνα σώματος; Μα όλα από εκεί ξεκινάνε...