Ξέρω πώς είναι. Να ξυπνάς με κόμπο στο στομάχι. Να μετράς τις ώρες, τα sos, τα "αν δεν το γράψω αυτό, πάει, χάθηκα". Να νιώθεις πως οι επόμενες μέρες καθορίζουν ολόκληρη τη ζωή σου. Σαν να χωράει η αξία σου σε μια κόλλα αναφοράς. Αλλά, παιδί μου, άκου με λίγο. Δεν είσαι το 12, ούτε το 19, ούτε το 5. Δεν είσαι το "πέρασες", ούτε το "δεν τα κατάφερες". Δεν είσαι το άγχος σου, δεν είσαι οι προσδοκίες κανενός. Είσαι αυτό που ονειρεύεσαι όταν σε αφήνουν ήσυχο. Είσαι οι αξίες σου, η καλοσύνη σου, το πείσμα σου, η αγκαλιά που δίνεις στη μαμά σου όταν τρέμει για σένα. Μπορεί να γράψεις καλά, μπορεί και όχι. Η ζωή όμως δεν τελειώνει στα αποτελέσματα. Ούτε μετριέται με μόρια. Η ζωή σου είναι δική σου και φτιάχνεται κάθε μέρα. Με δουλειά, με λάθη, με δεύτερες ευκαιρίες, γιατί ναι, πάντα υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες. Δεν είσαι φτιαγμένος για να χωράς σε πίνακες επιτυχόντων. Ο κόσμος χρειάζεται ανθρώπους με φλόγα. Όχι άριστους, αλλά αληθινούς.