"Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς σταμάτησα να είμαι παιδί. Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη μέρα, μια ημερομηνία που να γράφτηκε στο ημερολόγιο. Αλλά θυμάμαι την αίσθηση. Ήταν τότε που, ενώ έπρεπε να παίζω με κούκλες, κρατούσα το χέρι της μητέρας μου για να την παρηγορήσω. Τότε που τα παραμύθια έπαψαν να με νανουρίζουν, γιατί τα βράδια έπρεπε να την ακούω να μου εκμυστηρεύεται τους φόβους της. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που, στα χαρτιά, είχε δύο γονείς. Στην πράξη, όμως, η μητέρα μου ήταν μόνη. Και κουρασμένη. Ίσως και "σπασμένη" μέσα της. Δεν είχε στήριγμα, δεν είχε έναν ώμο να γείρει. Έτσι, γίναμε εμείς - εγώ και τα αδέρφια μου - οι "ώμοι" της. Και γρήγορα, εγώ, το μεγαλύτερο παιδί, έγινα εκείνη που της κρατούσε το χέρι. Που την παρηγορούσε όταν έκλαιγε, που της έλεγε "θα τα καταφέρουμε", που της υπενθύμιζε να πληρώσει τους λογαριασμούς, που πρόσεχε τα μικρότερα παιδιά. Δεν ήμουν παιδί. Ήμουν μια μικρή "μαμά" σε ένα ρόλο που δεν διάλεξα ποτέ! Η...