Στο "Δεν είμαι Εγώ", ο Καράξ δεν προσπάθησε ν' αντιγράψει τον Γκοντάρ, όπως τουλάχιστον διαμορφώθηκε το στιλ του από την περίοδο του "Histoire(s) du cinema" κι έπειτα: πειραγμένα πλάνα από κλασικές ταινίες, έγχρωμοι μεσότιτλοι με λέξεις που μοιάζουν να έχουν ξεφύγει από ένα ποίημα ή κάποια προκήρυξη, μουσική και πολιτική, χύμα λογοτεχνικές αναφορές, φωτογραφίες, ιστορία και ιδιωτικές στιγμές, μια φωνή που ακούγεται σαν να μην έχει πια ανάσα. Κι όλα μαζί, διαλυμένα στο γκονταρικό μπλέντερ: "MERDE". Νομίζω πως ο Καράξ ήθελε κάτι άλλο. Ήθελε να μιμηθεί την πρόθεση του Γκοντάρ. Τη χειρονομία του. Ονειρεύτηκε κι αυτός να κάνει την τελευταία ταινία του σινεμά, όπως ο Γκοντάρ προσπάθησε να το συνοψίσει και να το αποτελειώσει. Δυστυχώς, κανένας από τους δύο δεν το πέτυχε. Σίγουρα, κάποιος θα είναι ο τυχερός. Κάποιος θα γυρίσει την τελευταία ταινία, όπως ακριβώς οι Λιμιέρ ξεκίνησαν τη "φάση". Κι έγινε μαλακία, θα έλεγε κανείς. Φοβάμαι πως, στο...