Ένας από τους πλέον δημοφιλείς κινηματογραφιστές της γενιάς του, ο Γουές Άντερσον φτάνει αισίως με το λουσάτο "Φοινικικό Σχέδιο" τις δώδεκα μεγάλου μήκους ταινίες, έχοντας ξεπεράσει τα τριάντα χρόνια καριέρας πίσω από την κάμερα. Σε αυτό το διάστημα, ο Τεξανός σκηνοθέτης, εκτός του ότι έχει καθιερώσει το πολύχρωμο, γεωμετρικό, ρετρολάγνο και ποπ στιλ ως σήμα κατατεθέν του, σε κάθε νέα δουλειά, ενδεχομένως άθελά του, επαληθεύει το κλισέ που θέλει τους σκηνοθέτες να γυρίζουν, πρακτικά, την ίδια ταινία ξανά και ξανά. Διότι από το "Bottle Rocket" (1996) μέχρι σήμερα, ο Άντερσον υιοθετεί διαφορετικές αισθητικές ταυτότητες και αφηγηματικά φορμά για να αναμετριέται πάντα, στην ουσία, με την έννοια της οικογένειας. Το "Φοινικικό Σχέδιο" δεν παρεκκλίνει αυτής της τάσης, όπως θα δούμε παρακάτω, αλλά λειτουργεί ταυτόχρονα ως μια υπενθύμιση του πώς ο εκκεντρικός δημιουργός προσεγγίζει την ίδια την κατασκευή των ταινιών του με όρους φαμίλιας.