Υπάρχουν κουζίνες που σου γεμίζουν το στομάχι και κουζίνες που σου γεμίζουν την ψυχή. Η κρητική ανήκει με σιγουριά στη δεύτερη κατηγορία. Είναι μια γαστρονομία φτιαγμένη όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να θυμίσει: παιδικά καλοκαίρια σε χωριά με ξερολιθιές, τραπέζια που δεν μαζεύονται ποτέ, και ανθρώπους που θεωρούν το "φάε κάτι" μορφή αγάπης. Η Κρήτη δεν ανακάλυψε απλώς τη μεσογειακή διατροφή· τη ζει, τη μαγειρεύει και τη σερβίρει καθημερινά, με τα πιο απλά και ταπεινά υλικά: αγνό ελαιόλαδο, κρίθινο παξιμάδι, άγρια χόρτα, φρέσκο τυρί, λίγο αλάτι και πολλή καρδιά. Και κάθε πιάτο - από τα σφακιανά πιτάκια μέχρι τον τσιγαριαστό - είναι ένα κομμάτι ταυτότητας, ένας τρόπος να λες "εδώ ανήκω". Το όμορφο είναι πως αυτή η κουλτούρα, αυτή η νοστιμιά, αυτό το χαμηλόφωνο μεγαλείο έχει καταφέρει να ταξιδέψει και πέρα από το νησί. Η Αθήνα και ο Πειραιάς -λέγε με και γαστρονομική πρωτεύουσα του τόπου- των χιλιάδων γεύσεων φιλοξενεί πλέον...