Η πτώση της Κωνσταντινούπολης είναι καταγεγραμμένη στη συλλογική συνείδηση του νεότερου ελληνισμού ως το σημείο ρήξης με το "ένδοξο παρελθόν", το τέλος της αυταπάτης μιας "Μεγάλης Αυτοκρατορίας", η οποία είχε πλέον συρρικνωθεί στα περίχωρα της Βασιλεύουσας. Αυτό σε τίποτα δεν μειώνει τον θρήνο που εντυπώθηκε στη λαϊκή Μούσα αλλά και στη λόγια παράδοση. Επί τη ευκαιρία της αρχαιολογικής ανακάλυψης της μοναδικής εν ζωή προσωπογραφίας του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του "Μαρμαρωμένου βασιλιά..", θα αναφερθώ σήμερα, άλλωστε έχουν γραφτεί τόσα για τη βασιλεύουσα όλα αυτά τα χρόνια, από την άλωση και εντεύθεν. Για τον αρχαιολόγο, η στιγμή μιας ανακάλυψης είναι μοναδική. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα εύρημα της ιστορικής εμβέλειας αλλά και της αποκλειστικότητας της μοναδικής εν ζωή προσωπογραφίας του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, του Κων/νου Παλαιολόγου, του θρυλικού "Μαρμαρωμένου Βασιλιά"...