Είναι περίεργο, πως, άμα για τον ένα ή τον άλλο λόγο κουραστούν οι άνθρωποι από τη ζωή -τους πολέμους, τον υπερπολιτισμό, τις απολαύσεις και τις συμβατικότητες της "αστικής κοινωνίας"- γίνονται... τσοπάνηδες. Αναζητούν το όνειρο που είχαν από μικροί πλάσει, εγκαταλείποντας τα χωριά, να βρουν την τύχη τους στις πόλεις, για καλύτερη ποιότητα ζωής και κάποτε να επιστρέψουν εκεί που είδαν το πρώτο φως της ημέρας. Δηλαδή ζητάνε την επάνοδο στο απλό, φυσικό και ήσυχο βίο των αγροτών και των ποιμένων ("καλότυχοί μου χωριανοί, ζηλεύω τη ζωή σας, την απλοϊκή σας τη ζωή που' χει περίσσιες χάρες"), που είχε γράψει ο Κρυστάλλης, που όπως το είχανε βιώσει στα παιδικά τους χρόνια. Στοχάζονται το σπίτι τους το πατρικό, που νομίζουν ότι θα τους προσμένει να γυρίσουν ακόμα, όπως επίσης όταν στα περιβόλια τους γυρνούσαν ξυπόλητοι, αψηφώντας τους βάτους και τ' αγκάθια τις που πατούσαν και τρέχανε μέσα στα νερά και στα αυλάκια. Τις μάνες που φούρνιζαν το...